Πρώτη ανάρτηση (ανάρτηση και όχι post...) λοιπόν. Το ιστολόγιο το έφτιαξα ακούγοντας Stereo Nova σήμερα το πρωϊ. Θα γράψω λοιπόν δυό λογάκια για την μουσική. Η μουσική που όπως λέει και ο Ψαραντώνης είναι χιλιόμετρα... κι όχι τελίτσες απάνω στο χαρτί. Συμφώνω και προσθέτω: Μουσική δεν είναι παπαγαλία, δεν είναι διαβάζω και εκτελώ σαν ρομπότ. Μουσική είναι ανοίγομαι, νιώθω, αισθάνομαι και αφήνομαι στην μελωδία. τίποτε το μηχανικό ή εγκεφαλικό. Δεν είναι τυχαίο το ότι το δυσκολότερο (απο άποψη τεχνικής) είδος μουσικής είναι η τζάζ. Η οποία βασίζεται κατα κύριο λόγο σε αυτοσχεδιασμούς.
Μουσική για εμένα δεν είναι κουμπάκια σε ένα lap-top και απο κάτω 500 άτομα να στριμώχνονται σαν βόδια, κάνοντας πως χορεύουν, πίνοντας μπόμπες αφου έχουν δεχτεί ενδυματικό ή μπακουρικό έλεγχο απο τον κάθε τυχάρπαστο μαλακοφουσκωμένο.
Η μουσική για εμένα είναι η καρδιά. Η ανατριχίλα στην πλάτη. Αυτό που διαλέγουμε να μας συντροφέψει στις έντονες στιγμές χωρίς να το θέλουμε. Μουσική είναι τα δάχτυλα που γλυστράνε στις χορδές, ή αυτά που ζουπάνε τα πλήκτρα. Τα ελέυθερα δάχτυλα.
"Αν κλέβαμε το Volvo απο την άλλη άκρη του δρόμου θα έφευγες μαζί μου, μεχρι την άκρη του κόσμου;" ρωτάει ο Κωνσταντίνος Β.
