Φέρνοντας στο νου μου λόγια, ενός πολύ καλλιεργημένου και κοντινού μου προσώπου, θα ψάξω την άκρη. Με την γέννησή του, ένας άνθρωπος, εισέρχεται στον κόσμο του "φυσιολογικού". Στο μέλλον μπορεί να πάθει π.χ. ιλαρά ή λοιμώδη μονοπυρήνωση . Ασθένειες οι οποίες είναι μεταδιδόμενες... Σε μεγαλύτερη ηλικία μπορεί να νοσήσει από καρδιά ή π.χ. καρκίνο. Ασθένειες οι οποίες προήλθαν από καταχρήσεις ή από κληρονομικότητα και που μπορούν να αποβούν μοιραίες. Μπορεί όμως και να μην νοσήσει από τίποτε από όλα αυτά. Εκείνα τα γεγονότα μπορούν άνετα να χαρακτηριστούν "τυχερά" στον καθένα. Να είναι αυτό που λέμε "γραφτό του..."
Από το θάνατο όμως δεν γλυτώνει κανείς. Αποτελεί το μοναδικό φυσιολογικό πράγμα στη ζωή, μετά τη γέννησή μας. Χωρίς να σημαίνει πως μπορούμε να προφυλαχτούμε από την οδύνη και την λύπη στον χαμό οικείων προσώπων μας. Ο συναισθηματικός μας κόσμος και μόνο, ευθύνεται για την στενοχώρια την απώλειας. Αυτός μας θυμίζει πως είμαστε άνθρωποι. Ένα τίποτε μπροστά στην αιωνιότητα της φυλής μας.Ένα τίποτε μπροστά στην δύναμη των διαταγών της φύσης.
Μπροστά στην ανθρωπιά και τα δάκρυα που χύνει ο άνθρωπος που βιώνει τον χαμό, δεν χωρούν προσωπικά και εγωισμοί. Εκείνος που τα κρατά και τα μνημονεύει, ακόμα και σε τέτοιες στιγμές, παύει να είναι άνθρωπος. Έτσι απλά. Εκείνος που αφήνει τον εγωισμό του να τον καταδυναστεύει κάνει τον τελικό βήμα προς την αποκτήνωση. Φτύνει τον Θεό κατάμουτρα. Τον δημιουργό του, που του έδωσε πνοή, φυσώντας τον στο πρόσωπο πριν ταξιδέψει για τον κόσμο μας, οπού θα κάνει και αυτός τον μικρό του κύκλο που στον κόσμο μας τον βγάλαμε 'Ζωη'.
Α. και Μ. μπορεί να μη σας γνώρισα ποτέ, μα ένα κομμάτι της καρδιάς μου θα σας ανήκει από εδώ και πέρα. Καλό ταξίδι. Κάποια στιγμή θα τα πούμε.
