Μία εβδομάδα συμπληρώνεται σήμερα, από τις δηλώσεις του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, περί πατριωτικού καθήκοντος και διασώσεως της χώρας. Ονοματίζει τις ενέργειές του "πατριωτικές" και με τις ευλογίες αυτής της λέξης, καλεί όλες τις παρατάξεις και τα δόγματα να κάνουν στην άκρη τις τυχόν διαφωνίες και να μπουν σε γραμμή πίσω του. Διαγράφει δημοκρατικότατα τους "αντιφρονούντες" των θέσεων του κόμματός του και προχωρά στον μονόδρομο του μνημονίου σέρνοντας πίσω του σχεδόν χωρίς ενοχές, συνταξιούχους, μισθωτούς, άνεργους και απολυμένους. Όποιος διαφωνεί δηλαδή δεν είναι πατριώτης; δεν νοιάζεται για την χώρα; δεν τον καίει η "τυχόν χρεοκοπία" της;
Απευθύνεται σε πρώτο πρόσωπο σχεδόν, απευθυνόμενος σε κάθε έλληνα και ελληνίδα ξεχωριστά, αφήνοντας να διαφανεί μία αδυναμία του στυλ: Δεν μπορώ μοναχός μου. θέλω βοήθεια και από τον τελευταίο ψηφοφόρο μου και μη... Μετατρέπει δηλαδή το ζήτημα σε εθνικό; αν είναι δυνατόν... Που βρισκόμαστε δηλαδή; Μετά τον "γύψο" έχει σειρά όπως είπε και ο ίδιος, η "εντατική"; Θα πρέπει όλοι δηλαδή, για να μην χαρακτηριστούμε αντιπατριώτες να ακολουθήσουμε τυφλά τον μονόδρομο; Μήπως να κάνουμε στην άκρη και το Σύνταγμα μιας και "εμποδίζει κάτι πολύ λογικό, το οποίο ισχύει σε πολλές άλλες χώρες"; Είναι λοιπόν πρωθυπουργικό και πατριωτικό καθήκον η αντίταξη στο Σύνταγμα της Ελλάδος; αν είναι δυνατόν.
Την περασμένη Κυριακή ο υπουργός υποδομών Δ. Ρέππας απάντησε:
"Δεν φταίει το σύνολο των εργαζομένων ούτε για τα μεγάλα ελλείμματα ούτε για την κακοδιαχείριση, υπάρχει πλούτος που πρέπει να φορολογηθεί πιο αποτελεσματικά".