Πολλά χρόνια τώρα το λέω
και το ξαναλέω. Βιώνουμε φοβερούς καιρούς,
φοβερότατους! Οι παππούδες μας έζησαν την κατοχή, οι γονείς μας την χούντα των
αμερικανο-συνταγματαρχών. Εμείς ζούμε σε ένα περίεργο συνονθύλευμα και των δύο. Τι εννοώ; Ο δάχτυλος των
γερμανών αιωρήται απειλητικός σαν αλλοτινού δασκάλου που το βλέμμα του και μόνο επιδεικτικά, άφηνε να εννοηθεί το "αποφασίζω και σε διατάζω να πεις μάθημα ειδάλλως θα σου κόψω των κώλο... Δεν διάβασες; πλησίασε και κατέβασε τα παντελόνια σου... Τώρα θα μιλήσει η βέργα" και από την άλλη η
αμερικανοί σε στυλ "μη μιλάς, μη γελάς, κινδυνεύει η Ελλάς..." Βλάχοι
τεξανοί, με βαριά προφορά και μπότες μας
νουθετούν πανέμορφα το "δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν μιλάω.Τελικά τι είναι;
και κηδεμόνες και δάσκαλοι και αφεντικά;
Το χέρι στο τραπέζι, έχουν πολλά χρόνια να το χτυπήσουν οι δημαγωγοί που ψηφίζουμε. Σόγια και λοιποί. Είχα ακούσει σε ένα ντοκουμέντο από μία πορεία της μεταπολίτευσης το εξής σύνθημα: "Ψωμί παιδεία εθνική ανεξαρτησία" Ελευθερία (κακά τα ψέμματα έχουμε κάμποση
) λοιπόν δεν μας
λείβεται, εθνική ανεξαρτησία μας
λέιπει. Κάτι το αυτονόητο λοιπόν. Μπορεί τέτοιες λέξεις να είναι κάπως ευαίσθητες στο αυτί του νεοέλληνα, μα εξακολουθούν να είναι αυτονόητες. Διότι εμπεδώσαμε επιτέλους πως ο σοσιαλισμός πέθανε, ζήτω ο σοσιαλισμός.
